Ο Ιάπωνας Κοκίτσι Τσουμπουράγια είχε δουλέψει πολύ σκληρά στη ζωή του ώστε να καταφέρει να μετέχει με τα χρώματα της πατρίδας του σε διεθνείς μαραθωνίους δρόμους.
Το 1964 στο Τόκιο κατέκτησε το χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιο, ένα γεγονός που τον οδήγησε στη κορυφή της δημοσιότητας και της αναγνώρισης μεταξύ των συμπατριωτών του.
Όλοι πλέον, σχεδόν καθημερινά, σε κάθε επαφή του με τον απλό κόσμο του ζητούσαν με επιμονή το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού.
Και ο Τσουμπουράγια δούλευε σκληρά στις προπονήσεις. Ο προπονητής του είχε απαγορεύσει να βλέπεται με την αρραβωνιαστικιά του αλλά και τους γονείς του ώστε να είναι προσηλωμένος στον στόχο του.
Το 1967 στη διάρκεια μιας προπόνησης του τραυματίζεται αρκετά σοβαρά και νοσηλεύεται σε νοσοκομείο για τρεις μήνες.
Επανέρχεται στις προπονήσεις αλλά οι καλές επιδόσεις δεν έρχονται στα τέστ.
Προσπαθεί αλλά το χρονόμετρο δεν στέκεται σύμμαχος του. Ο Ιάπωνας δρομέας έχει γίνει ένα ανθρώπινο ράκος.
Στις 9 Ιανουαρίου 1968, εννιά μήνες πριν από τους αγώνες στο Μεξικό αυτοκτονεί.
Κόβει τον λαιμό του με ένα ξυράφι και στο σημείωμα που αφήνει γράφει «δεν μπορώ να τρέξω πιά…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου