Δεν ήμασταν τόσο προνοητικοί πριν 16 χρόνια, ώστε να κρατήσουμε τις μετρήσεις τηλεθέασης το βράδυ της 22ας Ιουλίου 1996.
Θυμόμαστε καλά, όμως, ότι η συγκλονιστική προσπάθεια του Βαλέριου Λεωνίδη κόντρα στον Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου, στην κατηγορία των 64 κιλών της άρσης βαρών στην Ατλάντα, είχε καθηλώσει όλους τους Έλληνες στους δέκτες τους!
Ο Έλληνας αρσιβαρίστας ξεπέρασε τον εαυτό του, απείλησε όσο κανείς άλλος με ήττα τον θρυλικό "Ηρακλή τσέπης", αλλά εν τέλει λύγισε, ύστερα από μία φοβερή μάχη η οποία θεωρείται η πιο συγκλονιστική στην ιστορία του αθλήματος στους Ολυμπιακούς Αγώνες! Ταυτόχρονα αποτελεί λαμπρό παράδειγμα ευγενούς άμιλλας και η καλύτερη απάντηση σε όσους βλέπουν τον αθλητισμό σαν πόλεμο. Δεκαπέντε χρόνια μετά, η κίνηση του Λεωνίδη να αγκαλιάσει και να συγχαρεί τον μεγάλο αντίπαλό του, λίγα λεπτά αφότου όλοι οι Έλληνες τον είδαν να δακρύζει για την ήττα του, συγκλονίζει. «Ναΐμ, είσαι ο καλύτερος», είπε ο Έλληνας αθλητής στον Σουλεϊμάνογλου, λίγο πριν την απονομή των μεταλλίων. «Όχι Βαλέριε. Και οι δύο είμαστε οι καλύτεροι», του απάντησε ο Τούρκος, επιβεβαιώνοντας τη ρήση «η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή».
Πίσω στην πατρίδα, βέβαια, ο κόσμος πανηγύριζε για το αργυρό μετάλλιο. «Είναι δυνατόν να έχει πάρει αργυρό μετάλλιο και να στενοχωριέται;», λέγαμε, επειδή δεν ξέραμε. Διότι ο Βαλέριος, ήθελε μόνο το χρυσό επειδή ήξερε ότι μπορούσε να το κατακτήσει. Άλλωστε, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κίνας το 1995, είχε σηκώσει μεγαλύτερο συνολικό βάρος από τον Σουλεϊμάνογλου, είχε κάνει ακόμα και παγκόσμιο ρεκόρ στο αρασέ, αλλά βγήκε... δεύτερος! Πώς; Επειδή τα 500 επιπλέον γραμμάρια που είχε βάλει στην μπάρα για το ρεκόρ στο αρασέ δεν προσμετρώνταν, βάσει του κανονισμού, στο σύνολο (εκεί υπολογίζονται μόνο οι επιδόσεις που αποτελούν υποδιαίρεση του 2,5)! Έτσι, οι δύο αθλητές ισοβάθμησαν πλήρως και ο Τούρκος πήρε και τα τρία χρυσά επειδή ήταν ελαφρύτερος κατά 200 γραμμάρια!
Στην Ατλάντα ο Λεωνίδης φρόντισε να είναι πιο ελαφρύς (άλλωστε την είχε "πατήσει" για τον ίδιο λόγο και το '92 στη Βαρκελώνη, χάνοντας το χάλκινο μετάλλιο), αλλά το όνειρό του σκοτείνιασε μετά το αρασέ. Ο Σουλεϊμάνογλου είχε πάρει προβάδισμα 2,5 κιλών (147,5 έναντι 145) και ήταν πιο κοντά στον δικό του μεγάλο στόχο: να γίνει ο πρώτος αρσιβαρίστας με τρία χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Υπήρχε, όμως, ελπίδα. Η διαφορά ήταν ανατρέψιμη στο επολέ-ζετέ, ιδιαίτερα από τη στιγμή που ο Λεωνίδης είχε πλεονέκτημα σε περίπτωση ισοβαθμίας.
Ο Τούρκος ξεκίνησε από τα 180 κιλά και ο Βαλέριος απάντησε άμεσα, σηκώνοντας το ίδιο βάρος. Όμως, στη δεύτερη προσπάθεια ο Σουλεϊμάνογλου έβαλε στην μπάρα 185 κιλά, δύο περισσότερα από το παγκόσμιο ρεκόρ που κατείχε ο Έλληνας αθλητής. Και όταν τα σήκωσε, όλοι πιστέψαμε ότι το χρυσό είχε πια κριθεί. Για να νικήσει, ο Λεωνίδης χρειαζόταν να σηκώσει 4,5 κιλά περισσότερα από το ατομικό ρεκόρ του. Έμοιαζε αδύνατο, αλλά το παλικάρι από τον Καύκασο δεν πτοήθηκε. Το ίδιο και ο Χρήστος Ιακώβου, ο οποίος ζήτησε αμέσως να μπουν 187,5 κιλά στην μπάρα. «Μακριά το πόδι! Φύγε! Κράτα!» Το μόνο πράγμα που ακουγόταν εκείνα τα δευτερόλεπτα στην Ελλάδα ήταν οι φωνές του προπονητή προς τον αθλητή του. Και ο Λεωνίδης τα κατάφερε! Σήκωσε τα κιλά, έκανε παγκόσμιο ρεκόρ στο ζετέ και στο σύνολο (332,5 κιλά) και ήταν πρώτος!
Όμως, ο Σουλεϊμάνογλου δεν ήταν δυνατόν να τα παρατήσει. Και ξεπέρασε κι αυτός τον εαυτό του, μία και λίγο αργότερα σήκωσε τα 187,5 κιλά που του έδωσαν ξανά το προβάδισμα (και το παγκόσμιο ρεκόρ) στο σύνολο. Για πρώτη φορά στην καριέρα του, όμως, ο μεγάλος Τούρκος αρσιβαρίστας είχε ολοκληρώσει τον αγώνα του χωρίς να έχει εξασφαλίσει τη νίκη. Για πρώτη φορά, ο τελευταίος λόγος ανήκε στον αντίπαλο, δηλαδή τον Βαλέριο. Και όσα είχε καταφέρει νωρίτερα ο Έλληνας αθλητής, μας έδιναν το δικαίωμα να πιστεύουμε ότι μπορούσε να σηκώσει και τα 190 κιλά. Όπως αποδείχθηκε, όμως, αυτό ήταν πάνω από τις δυνάμεις του. Έφερε την μπάρα στους ώμους, αλλά εκεί τα πόδια του λύγισαν. Το όνειρο έσβησε οριστικά...
Μαζί με τον Βαλέριο δάκρυσαν εκείνο το βράδυ και πολλοί Έλληνες φίλαθλοι. Όχι από στενοχώρια για τη 2η θέση (δεν λέμε ήττα, γιατί ύστερα από έναν τέτοιο αγώνα δεν λογίζεσαι ως ηττημένος), αλλά από συγκίνηση για την υπερπροσπάθεια και των δύο μεγάλων αθλητών.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου